انسان به امید زنده س

امید یه قوه جاذبه س تو دنیا که از قوه جاذبه اکتشافی نیوتن هم قوی تره

اگه امید وجود نداشته باشه، هیچ قوه ای نمیتونه انسان رو نگه داره. انسان اونقد زود خسته میشه؛ اونقد زود کلافه میشه که اگه چیزی به اسم امید درش نباشه خیلی زود دنیا رو به مقصد جهنم ترک میکنه

خیلی از ما آدما خودمون رو نامید تصور میکنیم. میدونی چرا؟؟؟

چون فکر میکنیم امید باید مثله یه وسیله یا یک راه پیش روی ما باشه، نه!! اینطوریام نیست. اگه امید نداشتیم؛ هیچ شبی رو به صبح نمیرسوندیم؛ اگه امید نداشتیم، غذا نمیخوردیم و اکسیژن مصرف نمی کردیم

امید یه قوه جاذبه س که نه دیده میشه؛ نه لمس میشه، یک احساس درونیه که مارو به زمین دوخته، تا نفس بکشیم تا زنده بمونیم

.

.

.

امید مثله اکسیژنه، مثله ضربان قلب ماست که وقتی یه ذره کم میشه یا تند و کند میشه میفهمیم که إإإإ قبلا داشتیمشو خبر نداشتیم

.

.

.

منی که دارم از امید حرف میزنم نه اینکه بخام بگم چنین است و چنان، نه، تجربه و احساسم رو میگم. ساعتها فکر کردم و تا اونجا که عقلم قد داده به این نتیجه رسیدم. که آدم هرچند هم حس نامیدی کنه؛ باز امید داره،  

امید داره چون زنده س،

زنده س چون میدونه خالق داره،

و اینها فقط بخاطره اینه که به خالقش اعتماد و ایمان داره

به قلم مدیروبلاگ